..st0rY 0f m0niCa

امروز یک دایره سبز رنگ دلیل بغضی ناشکستنی در گلوی من بود...امروز قلبم جای نداشته ی خودرا در دستانم پیدا کرد..امروز هوای دلم ارغوانی رنگ شد...امروز شکستم...مرا شکاند..حیف...وا دریغا که شیشه تنهاییم اما حتی ترکی بر نداشت...امروز من نبودم که شکستم..بلکه احساسم بود..غرورم بود..عشق ممنوعه ام...عطش دستیابی به میوه ای که مال من نیست باعث شد بشکنم....همچو ذرات شناور در هوا ....همچو ابر تیره ی نا دوست داشتنی در عین مفید بودن...مونیکا صدای تکه تکه شدن قلبش را زیر پاهای مردی از جنس غرور شنید....دایره سبز رنگ خاموش شد...مرد...تنها به سوی سرنوشت رهسپار است...سرنوشتی منهای مونیکا مساوی با (شاید)خوشبختی برای او............امروز برای اولین بار وقتی در ایینه نگریستم به معنای واقعی سیاهی چشمانم را احساس کردم...امروز این سیاهی حرفهای دیگری با من میزد...حرف هایی از جنس تنهایی محض...حرفهایی که همیشه پشت پرده ای از حجب خودرا مخفی کرده بود...امروز دریای سیاه رنگ چشمانم حرف های دیگری با من زد..چشمانم من بودند و اینه سعید...من در اینه ام..در سعیدم...نگرستیم...و خود دیدم که چگونه دریایی به این وسیعی خشک شد..خشک..خشک خشک...و دیگر نه چشمی باقی ماندوونه عشقی..نه منی به انتظار ما شدن نشست نه دلی با دلبر یکی شد....مونیکا! تنها کوله بار تنهایی را بر دوش بگیر و قدمی در خلاف جهت او بردار...اسطوره ی مردانگی ات از تو دور میشود...او نخواست..

میری که با فکر تو تنها شم                       میری که همدرد خودم باشم

تو اخرراهو نمیدووووونی                        تنها نرو تنها نمیتونیییییییییی

من حال این روزاتو میدونم                      چیزی نگو چشماتو میخووونم..